اخیراً مربیان و افراد ماهر درحوزه یادگیری در سراسر جهان به دنبال یافتن روش‌ها و تکنیک‌هایی هستند

تا بتوانند از طریق آن کارکنان و دانش‌آموزان را به یادگیری علاقه‌مند کرد.

با کمال تعجب پاسخ تحقیق و جست‌وجوی آن‌ها چیزی نبود جز بازی.

چرا بازی های سرگرم کننده‌اند؟ چرا ما درگیر بازی‌ها می‌شویم؟

پاسخ این است که آنها عنصر چالش، تسلط، سرگرم کننده و اجتماعی دارد.

این ویژگی‌ها از بازی است که به ابزاری مناسب برای یادگیری تبدیل شده است.

در ادامه این مقاله قصد داریم خلاصه صحبت‌ها و نظرات افراد موفق و متخصص در حوزه یادگیری از طریق بازی ( Gamification in learning) را بیان کنیم.

یکی از این افراد، حرف بسیار جالبی میزند و می‌گوید ما همیشه زمانی که کاری سرگرم کننده انجام می‌دهیم، بهتر یاد می‌گیریم.

به همین دلیل او همیشه سعی می‌کند در جلسات آموزشی، برای نشان دادن رفتارها و یا نکات مهم خانه، از بازی استفاده کند.

یک بازی عالی، معمولا دارای یک داستان جذاب با یک طرح که در آن بازیکن، شخصیت اصلی و قهرمان در یک سفر است که با چالش های بسیاری روبه‌رو می شود.

بنابراین برای داشتن یک طرح خوب باید یک سری چالش‌های واقعی برای یادگیرنده داشته باشد و در سطح‌های مختلف آن بازی میزان دشواری آن نیز افزایش پیدا کند.

[box type=”warning” align=”aligncenter” class=”” width=””]یادگیری از طریق بازی زمانی به نقطه اوج اثرگذاری می‌رسد که یادگیرنده را مجبور به فکر کردن کنید و شرایطی فراهم باشد که او بتواند عواقب تصمیم ها و انتخاب های خودش را در حین بازی ببیند.[/box]

چیزی که او متوجه شده بود این بود که؛

چگونگی انجام یک کار، نشان دهنده چگونگی انجام سایر فعالیت ها و کارهای ما است.

بنابراین انتخاب های ما در یک بازی، اغلب منعکس کننده این است که ما در زندگی واقعی چگونه رفتار می کنیم.

افرادی که اختلال کم توجهی و یا پیش فعالی دارند به سرعت از آموزش و یادگیری خسته می‌شوند چون با یک سری تمرین‌های یکنواخت و تکراری شروع به یادگیری میکنند.

در حالیکه، اضافه کردن عناصر مختلف و ابزارهای متفاوت در یادگیری بسیار تاثیر گذار است.

برای چنین افرادی انجام بازی توجه آنها را به مطلب آموزشی جلب می‌کند

و نکات جدیدی که قبل از این نمی‌توانستند روی آن تمرکز کنند را فرامی‌گیرند.

مهمتر از همه اینکه علاوه بر افزایش دانش، این کار موجب می‌شود تا ارتباط خوبی با یادگیری و یادگرفتن داشته باشند.

در واقع در خلال بازی کردن می‌توان ویژگی هایی از جمله:

• افزایش میل به رقابت
• دستیابی به هدف
• تعامل با دیگران
• قانون مداری
• رسیدن به نتیجه قابل قبول
• و بسیاری از موارد دیگر

را در دانش‌آموزان و یا حتی افراد در هر سنی تقویت کرد.

گیمیفیکیشن می‌تواند انگیزه یادگیری را از حالت بیرونی به حالت درونی تغییر دهد. با بازی کردن می‌توان تجربه کارهایی را که در دنیای واقعی قابل انجام نیستند را داشته باشیم و به طور طبیعی فرایند یادگیری شکل گیرد.

در آموزش، گیمیفیکیشن می‌تواند محیط آموزشی‌ای ایجاد کند تا زمان یادگیری ایده‌های کلیدی را کم کند.

و به دانش‌‌آموزان اجازه میدهد تا همراه با بالابردن انگیزه درونی‌شان، مفاهیم را یاد بگیرند.

بنابراین با این تکنیک‌ها یادگیرنده، عملکرد خود را بهبود میبخشد

و شما هم اهداف کسب و کار خود را به طور کلی انجام داده‌اید. این وضعیت برد-برد است.

یکی از مهمترین کاربردهای گیمیفیکیشن هنگام ارائه در کلاس درس است.

برای مثال حاضرین را به دو دسته تقسیم کنید و با استفاده از یک سامانه پرسش و پاسخ سوالاتی را مطرح کنید و یک دسته سوال را بپرسند و دسته دیگر به آن‌ها پاسخ دهند.

این کار علاوه بر ایجاد جو و محیطی شاد در کلاس حس هم تیمی بودن و درگیر موضوع شدن را در حاضرین به وجود می‌آورد.

انگیزه و مشارکت دو نکته‌ی بسیار مهم در یادگیری با بازی است.

یکی از محققان اهمیت این موضوع را اینگونه بیان می‌کند که:

بچه‌های او در سنین کودکی وقتی که در حال کشف و جستجوی اطراف خودشان بودند بارها نزدیک بوده از شدت کنجکاوی و کنکاش خودشان را به معنای واقعی کلمه به کشتن بدهند.

هیچ چیز در خانه ما از دست سه پسری که داریم در امان نیست چون مدام به آنها دست میزنند و کنکاش می‌کنند و با آنها بازی می‌کنند.

اما وقتی بزرگتر شدند و مدرسه رفتند، در کلاس‌ها شبیه یک گوشت فاسد شده بودند.

که اگر کنجکاوی ذاتی آنها از بین میرفت کاملاً به یک فرد بی تفاوت و بی میل تبدیل می‌شدند.

در واقع فقط فیلم‌های ویدیویی اشتیاقی در آن‌ها به وجود می‌آورد.

[box type=”info” align=”aligncenter” class=”” width=””]در حالیکه با این روش بچه‌ها می‌توانند ساعت‌ها بازی کنند، درگیر شوند و یاد بگیرند اما نه با روش‌های سنتی و قدیمی![/box]

با توجه به گزارشی در رابطه با بازی‌های آموزشی که توسط Don Menn در سال ۲۰۰۶ ارائه شد،

دانش‌آموزان تنها ۱۰% از مواردی که می‌خوانند،۲۰% از چیزهایی که می‌شنوند را به یاد می‌آورند.

اگر ارائه شفاهی را ببینند این عدد به ۳۰ % و اگر در حین توضیح موضوعی کاری را انجام دهند ۵۰% یادگیری دارند.

اما زمانی یادگیری به ۹۰% می‌رسد که دانش‌‌آموزان خودشان کاری را انجام دهند هرچند در محیط آزمایشگاهی باشد.

بنابراین چرا ما همچنان سیستم آموزشی را طراحی می‌کنیم که کنجکاوی و خلاقیت دانش‌آموزان را نابود می‌کند؟

در واقع این طراحی قدیمی انرژی و توان بسیاری از انسان‌ها را هدر می‌دهد.

و هم اکنون زمان آن رسیده تا سیستم آموزشی قرن ۱۹ را به قرن ۲۱ به روز کنیم.

بازی برای یادگیری ضروری است.

به امید موفقیت‌های روز افزون همه ما

سمیرا اثنی عشری